فعالگر یا محرک (Actuator) یک سیگنال الکتریکی را به کمیت فیزیکی متناظری مانند حرکت، نیرو، صدا و… تبدیل می‌کند. یک محرک در دسته ترنسدیوسرها نیز قرار داده می‌شود، زیرا یک کمیت فیزیکی را به یک کمیت فیزیکی دیگر تبدیل می‌کند و معمولاً با یک سیگنال فرمان ولتاژ پایین فعال می‌شود و کار می‌کند. فعالگرها را می‌توان بسته به تعداد حالت‌های پایدار خروجی، به عنوان دستگاه‌های باینری و یا پیوسته نیز دسته‌بندی کرد. «رله» (Relay) یک فعالگر باینری (دو حالته) است، زیرا دو حالت پایدار دارد: حالتی که انرژی گرفته و حالتی که بدون انرژی است. در حالی که مثلاً موتور یک فعالگر پیوسته است، زیرا می‌تواند به اندازه ۳۶۰ درجه به صورت پیوسته بچرخد. متداول‌ترین انواع فعالگرها رله‌های الکتریکی، لامپ‌ها، موتورها و بلندگوها هستند.

واژه «رله» (Reley) عموماً به قطعه‌ای گفته می‌شود که در پاسخ به اعمال یک ولتاژ، اتصال الکتریکی بین دو یا چند نقطه را برقرار می‌کند. متداول‌ترین و پرکاربردترین نوع رله الکتریکی رله الکترومکانیکی یا EMR است.

رله در تعریف قدیمی، نوعی کلید الکتریکی – مکانیکی سریع است که با عبور جریان از یک سیم‌پیچ بنام بوبین ، میدان مغناطیسی ایجاد می‌گردد و باعث تحریک تیغه‌های مکانیکی می‌شود. SSR یا رله‌های حالت‌جامد فاقد بخش مکانیکی بوده و اجزای متحرکی ندارند.

رله‌ها این امکان را فراهم می‌سازند که توسط یک سیگنال کنترلی ضعیف (جریان الکتریکی بسیار کم) بتوان تجهیزاتی با جریان بالا را راه‌اندازی و کنترل نمود.کنتاکتورها ازلحاظ ساختمان فیزیکی و عملکردی کاملاً مشابه رله عمل می‌کنند.تفاوت عمده رله و کنتاکتور در این است که رله در مدار فرمان استفاده می‌شود و کنتاکتور در مدار قدرت یا به‌عبارت‌دیگر رله‌ها برای حفاظت و تقویت جریان خروجی تجهیزات کنترلی مانند PLC و … استفاده می‌شود و کنتاکتور برای تقویت سیگنال خروجی رله در کنترل تجهیزات قدرت اعم از الکتروموتورها، بانک‌های خازنی، مدارات روشنایی، گرم‌کن‌های الکتریکی و … استفاده می‌شود، ازاین‌رو می‌توان رله را یک مدار واسط نیز نامید.